માંગ્યો ન્હોતો ઘુઘવતો સાગર, પરવા એની ક્યાં છે ?
પરવા બસ, એ જ શા માટે યાદોનું ધણ સમરાંગણ બને ?
ચાહી ન્હોતી નવલકથા રોમાંચક, પરવા એની ક્યાં છે ?
પરવા બસ, એ જ શા માટે, દઝાડતા શબ્દ કવિતા બને ?
માંગ્યો ન્હોતો ઉગતા સૂર્યનો પ્રકાશ, પરવા એની ક્યાં છે ?
પરવા બસ, એ જ શા માટે, ચારેકોર ઘેરાતું તિમિર બને ?
માંગી ન્હોતી મોભાદાર સંબધોની ભીડ, પરવા એની ક્યાં છે ?
પરવા બસ, એ શા માટે, કોરી આંખના કોતરો એકલતા બને ?
માંગી ન્હોતી રોમાંચક ક્ષણોની યાદો, પરવા એની ક્યાં છે ?
પરવા બસ, એ શા માટે, ઝૂરતી યાદોમાં દિલ બેચેન બને ?
માંગ્યો ન્હોતો આયનો જોવા મુજને, પરવા એની ક્યાં છે ?
પરવા બસ, એ જ શા માટે, પ્રવીણ દર્પણમાં ઓઝલ બને ?
માંગી હંમેશ સ્વમાનની ભાવના, પરવા એની અલબત્ત રહી.,
પરવા બસ, એ જ હવે, માણસ ચડિયાતો, પ્રેમમાં હારી ગયો,
દુનિયા સ્વાર્થનો જ જમેલો, પામવા એક નાદાન, જાગી ગયો.
-પી. યુ. ઠક્કર
વાહ! બહુ સરસ..માંગી ન્હોતી મોભાદાર સંબંધોની ભીડ, પરવા એની ક્યાં છે ?
પરવા બસ, એ શા માટે, કોરી આંખના કોતરો એકલતા બને ?
કદાચ પહેલી વાર આપના બ્લોગની મુલાકાત લીધી. બસ મળતા રહીએ.
બન્ને બ્લોગ જોઈશ.
સરયૂ પરીખ